فلزات سنگین به دلیل آثار بازدارنده ای که بر رشد و نمو گیاهان دارند و نیز اثر برروی عملکرد و کیفیت تولیدات کشاورزی،سلامت موجودات زنده را از طریق زنجیره غذایی مورد تهدید قرار می دهند . بیشترین شدت این آلودگی بطئی و پنهانی بوده و در طول زمان بروز می کند و غیر قابل برگشت است . آلودگی اراضی کشاورزی به فلزات نظیر کادمیوم،سرب،روی و نیکل از منابعی نظیر کودهای شیمیایی فسفاته،معادن و آلودگی وسایط نقلیه از جمله مسائل پیش روی تولید محصولات کشاورزی در مقوله کشاورزی پایدار است . استفاده از گیاهان و موجودات زنده ( باکتریها ) به
منظور پالایش آلودگی محیط زیست از آلودگی هایی نظیر فلزات سنگین،آفتکشها،کودها،مواد منفجره و مواد نفتی فناوری جدیدی است که به آن " گیاه پالایی " یا " زیست پالایی " اطلاق می شود . تاریخچه استفاده از این تکنیک قدمت چندانی نداشته و بر اساس مستندات موجود به حدود 120 سال قبل برمی گردد . در این روش امکان رفع آلودگی از آب و خاک فراهم شده است . البته همه گیاهان توانایی رفع آلودگی از محیط را ندارند . بلکه گیاهانی با توانایی جذب و تحمل غلظت بالای عناصر سنگین به عنوان گیاهان فرا انباشت برای این منظور استفاده می شوند . این گیاهان 10 تا 500 برابر بیشتر از گیاهان دیگر فلزات را جذب می کنند . در این تحقیق وضعیت خاکهای منطقه آلوده به فلزات سنگین و پوشش گیاهی مورد ارزیابی قرارگرفت و باکتریهای خاک نیز جداسازی گردید .